Bu hikayem tamamıyla 30 yaşındaki hayali kahramanımla ilgilidir.Gerçek Değildir.Hikayeyi kahramanımızın ağzından dinliyeceksiniz...
"...Hayatımın en güzel ve cehennem günleriydi.O günleri özledim.Çektiğim acıları bile...Bu kadar karanlık olacağını tahmin edememiştim
....16 yaşındaydım.Karanlıktı.Hislerim donmuştu resmen.Sokakta hiçbirşey göremiyordum.Kimseyi...Hayatımın anlamı müzikti.Tek tutkumdu.Ölüden farkım yoktu bedenen varım ruhen yokum.Onu tanıdıktan sonra daha da kayboldum.Peşinden gitmeye kalktım,olmadı.Onu çok görmüştüm ama o beni hiç görememişti.Onun varlığla yaşıyordum.Onu hissediyordum.Onu yaşıyordum ne kadar uzakta olsa da ve ne kadar varlığımızdan haberdar olmasak bile...Gözlerine bakıyordum,ölüyordum.O gülüyordu,o gülüş olmasaydı...Herkes artık adımdan önce ona olan tutkumu öğrenir olmuştu.Ondan hiçbir şey soğutamamıştı beni.Tercihleri,giyinişi,tarzı,düşünceleri,bakışları,insanların ve en yakın arkadaşımın ona olan bakış açısı bile soğutamamıştı.Onun uğrunda asla ölmeyi düşünmedim.Yaşamalıydım,onun için.Bir yandan acı çekiyordum,bir yandan da iyiki yaşıyorum ve onu tanıyorum diye düşünüyordum.Acaba sırf tipindeki masumluktan mı hoşlanıyordum yoksa düşünceleri,fikirleri ve bakışları mıydı ona olan tutkumun sebebi??
.....17. yaşıma girdim..Soğuk bir Kasım günü...Karanlık ve acı verici..Bir o kadar da umut dolu.Boşa yaşanmamış galiba bu 17 yıl.Eylülde uyandım.Doğduğu umutsuzluk mevsiminde.Ve bilmiyordum yeniden o umutsuzluk mevsiminde öleceğimi...2 yıl çok sonra...Koskoca yıl boş boş tavana bakarak ya da gözlerinin ışıltısı altında yanarak geçmişti...
...Ve sonunda 18 oldum.Artık kutsalım olmuştu.Bu kadar önemli olmasını istemedim.Ama elimden birşey gelmedi.Şu anda 30 yaşındayım ve koluma 18 imde yaptırdığım dövmeyi gördükçe hatırlarım onu...Adı yazıyordu kolumda...Hemen bütün kolum dövmeyle kaplı ama bunlar içinde en önemlisi buydu ve "Sacred" yazısı....Onu bir gün bu kadar kolay unutacağım kimin aklına gelirdi???
...Evet onu unutmuştum.Bunun sebebi ise daha acı vericiydi...Sonunda karar verip yanına gitmiştim.21'ine basmıştı.Bense daha 20 yaşındaydım.Soğuk Eylül...Eylül'ün 1'iydi ben yanındaydım.Ve yanında gördüğüm...Evet beni öldüren.Eylüldeki ölümüm....Bu kadar adi olacağını düşünememiştim...Masumluğunu yitirmişti...Ona asla güvenemedim.Sonunda beni tanımıştı fakat ne önemi vardı ki bundan sonra belki daha erken gitsem....Ama artık çok geçti...Ama ona teşekkür ederim.Bütün olanlara rağmen bana yaşamamın gerektiğini hatırlattığı için....
.....Ve şu anda 30 yaşındayım.Şimdi hayat arkadaşım beni mutlu etmeye çalışıyor.Benim gibi müzik tutkunu ve grubumuz var.Ben her ne kadar gülsem de mutlu olduğum için değil,kolumda adı yazılı kişiye hala duyduğum derin sevgiden dolayı istemeden gülüyorum,peki ben gerçekten mutlu muyum;HAYIR!Yaşamak zorundayım,onun için...."
Anasayfa 
