Gözlerimi açtığımda tanımadığım bir odayla karşılaştım. Mavi boyanmış, soğuk, kasvetli odada, karşımda bir dolap, yanında bir komedin ve üzerinde sayamadığım kadar çok ilaç kutusu..
Evet, hastanedeydim.. Kolumda bir serum bağlıydı ve yine o beyaz çarşaflı aptal yatakta yatıyordum, çaresiz..
Yine başaramamıştım işte, olmamıştı!! Şanssız olan ben miydim, yoksa tanrı mı ölmemi istemiyordu?
Oysa o kadar uğraşmıştım, büyük acımın bitmesi için o kadar acı çekmiştim..
Kesebildiğim kadar derinden kestim niye işimi bitirmediniz ha, niye?! ..diye haykırdım bileklerime.
Ne yaptığımı bilmez bir halde, serum iğnesini kolumdan söküp attım, canım yanmıştı. Ama kimin umurundaydı ki?
Yavaşça cama yaklaştım, hastanenin bahçesinde birçok insan gördüm. Yüzünden yalan gülüşler, kahkahalar akan. Böyle yapınca hayat daha mı iyiyiydi acaba? Olmadığın gibi davrandığında. Beklide öyleydi.. Belki de onların hayatlarında acı yoktu.. Kimbilir..
Cama yaslandım..
Yine aynı hayallere dalmıştım.. Yine onu düşünüyordum.. Düşünmediğim tek bir zaman yoktu ki.
Kapının aniden açılmasıyla irkildim ..
- Hey Angela?! Ne arıyorsun sen orada?! Yatakta olmalıydın, serumunu da atmışsın kolundan!! Ne halt ettiğini sanıyorsun sen? Sen lanet olası hayattan kurtulmak için bileklerini kestiğinde büyükannen ne kadar üzüldü biliyor musun?
-Ah, tahmin edebiliyorum. Beni tek düşünen ve seven kişi, gerçekten üzülmüş olabilir
-Ne demeye çalışıyorsun sen?
-Ne anladıysan o anne
-Annenle biraz saygılı konuşmak zorundasın!! Senin her istediğini sağlayan benim ve şimdi ağzına geleni söylüyorsun?!!
-Peki, hiçbir şey istemiyorum anladın mı? hiç! Sadece beni yalnız bırak.. dedim. Annemin ne kadar sinirlendiği belli oluyordu hışımla odadan çıktı.
Dışarı çıktığında onun nefret edilesi sesini duyabiliyorum “Lanet olası evlat, ne yaptığını san…”
Topuk seslerinden uzaklaştığını anladım, sesi de bir süre sonra tamamen kesildi.
Yalnız kalmıştım işte yine.. Her zaman ki gibi..
Bir an önce bu hapishaneden farksız yerden kurtulmak istiyordum. Tek istediğim buydu..
O sırada karşımda duran televizyonu fark ettim. Belki düşüncelerimde bir sürede olsa beni sıyırır diye açtım. Kanalları geziyordum. Haberler, aptal diziler, magazin programları..
Bu şekilde gezinirken bir kanalda “Tokio Hotel” ismini duydum. Kanalı tekrar değiştirmekten korkarak kumandayı elimden fırlattım ve pür dikkat izlemeye başladım.
Bir alt yazı geçiyordu – Tokio Hotel yaklaşık 2 hafta sonra Londra’ya konsere geleceğini kesin olarak belirtti -
Bir an sevinç çığlıkları atmak geldi içimden. Ama niye atacaktım ki, nasıl olsa gidemeyecektim konsere.
Belki de 2 hafta daha buradaydım.. Burada olmasam bile annem bilirdi Tokio Hotel’i ne kadar sevdiğimi, asla izin vermezdi asla!!
Televizyonu kapatıp yatağa uzandım.. Sessizce hıçkırıyordum. Saçlarım birbirine karışmış, gözlerimden akan yaşlar yastığımı ıslatmıştı. Ama hakim olamıyordum göz yaşlarıma. Aktıkça daha fazla akıyorlardı.
Ne kadar ağladığımı bilmiyorum, ama artık gözlerimde gözyaşı kalmamış olacak ki susmayı başardım. Gözlerimi açtığımda gece olduğunu fark ettim. Yataktan kalktım, pencerenin yanına gittim tekrar. Gökyüzü benim karamsarlığımın, mutsuzluğun aksine ışıl ışıldı.
Uzun süre gökyüzüne baktım.. Her baktığımda onu hatırlıyordum, onunda gözleri gökyüzü kadar ışıl ışıldı..
Yine hayallerimin ortasına girmişti açılan kapının gürültüsü.
-Yine mi camdasın?
Arkamı döndüm gelen yine annemdi ..
-Evet, bir sakıncası mı var yoksa?
-Hayır, peki istediğini yap. Şunu söylemek için geldim yarın buradan çıkıyorsun.
-Gerçekten mi? dedim neşeyle annemden bir cevap vermesini bekleyerek.
Ama annem cevap bile vermeden kapıyı çarparak çıktı..
Cevap verme gereği bile duymamıştı.. Sadece zorunluluğu olduğu için girmiş, konuşmuş ve her zaman yaptığı gibi kapıyı suratıma çarpıp, gitmişti..
Niye benden bu kadar nefret ediyordu, niye?!
Yarın buradan kurtulacak olmanın sevinciyle -ama buruk bir sevinçti bu- yatağıma uzandım..
Bir gece olsun onu düşünmeden uyuyamayacak mıydım?
Uzun süre yatağımda döndüm durdum, en sonunda yine onu düşünerek uyumayı başardım ..
Sabah annemim gürültüsüne uyandım ;
-Hadi kalk, geç kalıyorum, çabuk, daha hazırlanacaksın.. gözlerimi aralamaya çalıştım.. Annem elinde giysilerim, tiksinti dolu bir ifadeyle bana bakıyor ve bir şey söylüyordu. Ama başım öylesine ağrıyordu ki, hiçbir söylediğini anlayamıyordum.
Zorlada olsa kalktım, annemin elinden giysilerimi aldım ve olabildiğince hızlı giyinmeye başladım.. Annem hala söyleniyordu ;
-Hadi ama! Çabuk olmayı dene biraz, işe yetişmem gerekiyor, bütün gün seni bekleyemem Angela…………
Kısa süre içinde hazır olmuştum, annemin peşine takıldım. Herkesin telaşla koşuşturduğu koridorlarda hızlı hızlı yürüyordum annemle. Uzun topuklarının sesi beni deli ediyordu. Bir süre daha yürüdükten sonra annem bir hemşirenin yanına gitti ve bir şeyler söyledi.
Biraz sonra yanıma geldi. Yüzü gülüyordu ne olmuştu acaba? Pek neşeli olmasada sevimli bir sesle ;
- Tamam, iyisin.. Umarım bir daha böyle saçmalıklara kalkışmazsın hadi arabaya, dedi.
Annemde hiç beklemediğim bir konuşma şekliydi. Hafif bir gülümsemeyle annemi takip ettim ve arabaya bindim.
Kalabalık trafikte gidiyorduk. Ne annemden ufak bir ses çıkıyordu, ne de benden. Ama annemin yüzüne bir gülümseme hakimdi sanırım bu gülümsemeden cesaret alarak birden anneme ;
-Anne, Tokio Hotel 2 hafta sonra kesin olarak geliyormuş Londra’ya, konsere gidebilir miyim? Dedim ve gülümsedim ondanda aynı şeyi yapmasını bekleyerek. Annem yüzüme bile bakmadı ve sadece “hayır” dedi..
-Neden?! Diye haykırdım.
-Sana hayır, dedim. Boşuna itiraz etme, hayır! O aptallar için bileklerini kesen “” kızımı, o konsere göndereceğimi düşünerek bunu sorman bile hata, hayır! Anladın değil mi?
Sinirle başımı çevirdim, ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. “Keşke bileklerimi sadece onlar yüzünden kesmiş olsaydım.”
İçimden, “gerçekleri gör anne, ne halde olduğumu gör, sadece bakma, gör!” diye haykırmak geliyordu ama ne işe yarardı ki..
Kısa süren bir yolculuktan sonra eve geldik, çantamı aldım ve arabadan inip, hızlı adımlarla eve yürümeye başladım. Hışımla kapıyı açtım ve koşa koşa merdivenleri çıkarak odama attım kendim. Çantamı gelişigüzel fırlattım ve yatağıma uzanıp ağlamaya başladım..
Gidemiyordum işte, lanet olsun, gidemiyordum! Bir kez daha onu göremeyecektim, annem yüzünden..
Bunları düşündükçe daha çok ağladım.. Daha çok..
Biraz sonra aşağıdan annemin kahkaha sesi geldi.. Ne oluyordu? Annem tek başına gülemeyeceğine göre eve birisi mi gelmişti? Merakla merdivenlerden indim..
Annem telefonda birisiyle konuşuyordu..
-Sorun değil ne zaman müsaitsen!
-
- Elbette, elbette (yine neşeli bir kahkaha)
-
- Peki o zaman 2 hafta sonra, orada! Saatte de anlaştık değil mi?
-
- Ahh, kapa çeneni (annemin yüzü kızarmıştı)
- (güçlü kahkaha sesleri geliyordu telefonun diğer ucundan)
- Peki, görüşürüz..
Olanlardan hiçbir şey anlamamıştım, annemle kiminle konuşuyordu, 2 hafta sonra nereye gidecekti?
Kafamdaki düşünceler yetmiyordu sanki bana. Bana ne, kiminle buluşursa buluşsun, umurumda değildi.
Tekrar yatağıma uzandım, yorgundum.. Biraz sonra kendimi uykunun kollarına bıraktım..
Sabah, güneş daha doğmadan kalkmıştım.. Her ne kadar umurumda değil desem de annemin kiminle konuştuğunu merak ediyordum. Koşarak aşağıya indim, telefon kayıtlarına baktım. Arayan “Doktor Garets” di..
Kimdi bu tanımıyordum ama annemle o konuşmayı yaptıklarına göre.. Evet, annemin bu ayki sevgilisi bu olmalıydı.
Konuşmaları geldi birden aklıma.. 2 hafta sonra buluşacaklardı.. 2 haftaa..
(!) Elbette ya 2 hafta sonra, tam konser günü! Yani annem evde olmayacaktı! Herhangi bir şekilde evden çıkabilirdim!
Konser akşam 8’de olacaktı, aneminde gündüz biriyle buluştuğunu görmemiştim hiç .. Gece 8’den sonra gider ve sabah 12’ye kadar gelirdi.. Gece evde olmazdı anlayacağınız. Buda rahat rahat istediğim yere gidebilirim demekti..
Evet o konsere gidecektim!
Neşeyle odama gittim.. 2 haftanın bir an önce geçmesi için tanrıya dua etmeye başladım ..
Dualarım mı işe yaradı bilinmez 2 hafta su gibi akıp geçti..
Saat 6’idi.. Şansa bakın ki annemde 7’de çıkacaktı evden.. Ben giysilerimi yatağımın üzerine koymuş annemin gitmesini bekliyordum.
Biraz sonra kapı açıldı. Annem tüm ihtişamıyla içeriye girdi. Uzun, sarı ve dalgalı saçları, kırmızı elbisesi ve hafif makyajıyla muhteşem olmuştu! Anneme hayranlıkla bakarken o tiksindiğim ses tonunu kullanarak konuşmaya başladı ;
-Bugünkü konseri unuttuğumu sanma, giysilerini bile hazırlamışsın ama boşuna.. Evden çıkıyorum ve kapıyı kilitliyorum, arka bahçenin kapısını da kilitleyeceğim.
Tam ağzımı açacakken ..
-Ama merak etme televizyona dokunmadım açar izlersin.. Kıymetimi bil.. dedi ve bir şey demem fırsat vermeden çıktı..
Oysa ben ne hayaller kurmuştum!? Ve şimdi lanet olası kadın tüm çıkışlarımı kapatmıştı!! Alt katın penceresindeki demirler olmasaydı ne olurdu sanki!!
Kendimi yatağa attım ve ayakucumdaki yastıkları tekmelemeye başladım! Çıkmalıydım, o konsere gitmek zorundaydım!! Hayatımın tek anlamını, yaşam kaynağımı görmek zorundaydım!!..
"Pekala, Bayan Silvia, istediğini yapacağım! Bu son olacak” dedim ve göz yaşlarımı sildim..
Göz yaşlarımı sildim ve yataktan kalkarak dolabıma yaklaştım. Kapaklarını açtım ve elime gelen ilk elbiseyi üzerime geçirdim. Çekmecemi açtım, bu konsere giderim düşüncesiyle biletimi çok önceden almıştım. Sıkıca kavradım, üzerinde onun resmi vardı. Yine hayallere dalmaktan korkarak, bileti cebime attım.
Saç yada makyajla uğraşacak halde değildim. Ama “son” bir kez aynaya baktım. fark etmeden babamın geçen yıl doğum günümde aldığını beyaz elbiseyi giydiğimi fark ettim, bizi terk edip gitmeden önce..
O varken ne kadar mutluyduk. Evde mutlaka birilerinin yüzü gülümser diğerlerini de gülümsetirdi. O zamanlar aklımın ucundan bile geçmezdi, gün gelecek bileklerimi keseceğim yada bir kutu dolusu hapla kendimi zehirleyeceğim.
Neden gittin diye haykırdım içimden, neden..?
Gözlerimden süzülen yaşları fark ettiğimde kendimi topladım ve “bu son soruşumdu, artık herşey farklı olacak” dedim aynaya bakarak, sanki bana cevap vermesini bekliyordum.
Daha öncede bir-iki kez evden kaçmıştım, zor bir iş değildi benim için.
Pencereye yaklaştım, dikkatli adımlarla ayağımı ağaca attım. Yavaş yavaş ağacın dallarına basarak aşağıya inmeye başladım. Ama o da ne?! Ayağımın altındaki dal kırılmıştı. Şuan da sadece ellerimle ağaca tutunmaya çalışıyordum. Aslında düşüp düşmemek pekte önemli değildi benim için. Ya ölürdüm yada yine hastanede açardım gözlerimi. Ama hayatımın anlamını görmek zorundaydım, bir şekilde görmeliydim, bu gece her şeyi değiştirmeliydim!
Böyle düşünceler içerisinde, ayağımla başka bir dala basmayı başardım ve yavaşça inmeye devam ettim. Sonunda ayaklarım yere bastı! Artık hiçbir şey bana engel olamazdı.
Konser yeri fazla uzak değildi. Koşmaya başladım, hiçbir şeyi görmüyordum tek düşündüğüm biraz sonra ona kavuşacak olmamdı.
Konser salonun önüne geldiğimde başlamış olduğunu fark ettim, bileti verdim ve içeri girdim.
Önüme gelen herkesi itiyordum, ön sıralara yaklaşmak için, kimsenin de herhangi bir tepki verdiği yoktu. Çığlık atmakla meşguldüler. En ön sıraya geldiğimde rahatladım.
İşte! Bir metre uzağımda duruyordu! Ne kadar da tatlıydı. Şarkılarını ne kadar istekle söylüyordu.. Kendimi onun şarkılarına eşliğinde gözlerine kaptırdım. 2 saat su gibi akıp geçmişti..
Bill kısa bir ara verip son şarkıları Spring Nicht ile konseri bitireceklerini söyledi.
Zamanı gelmişti işte. Konser alanını dolduran kalabalığından arasından geçtim hızlı adımlarla. Ve konser verdikleri yerin yan tarafına gittim. Kimse görmemişti beni ne korumalar ne de başka biri. Hiçbir engel yoktu, garipti. Konser salonunun üstündeki küçük bölüme çıkan merdivenlere tırmanmaya başladım. Gerçekten çok yüksektiler. Az kalmıştı ama kollarım artık beni taşımıyordu. Bir adım daha atacak durumda değildim. Ama bilmiyorum tam olarak bu neydi, sanki arkamda birisi vardı ve bana yardım ediyordu. Sanki tanrıda istiyordu bunu.
Merdivenleri çıktığımda Bill şarkıya başlamıştı.. O kadar içten söylüyordu ki.. Bir kez daha aşık oldum ona..
Beni arkanda bırakma, atlama, atlama.. Hatırla seni ve beni..
Sen ve ben var mıydı Bill? Hatırlayacak birşey varmıydı, beni durduracak birşey?!
Rüzgarda gece gibi siyah saçlarım, beyaz elbisem uçuşuyordu.. Oysa hala “atlama” diyodu. Gözlerimden yaşlar süzülmeye başladı. Bill hissetmiş miydi bunları? Bir an kafasını kaldırıp yukarı baktı ve daha içten söylemeye başladı “senin için geceye bağırıyorum, atlama, lütfen atlama…”
Şarkı bitmek üzereydi, son kez gökyüzüne baktım, rüzgarı hissettim..
Bill son sözleri söylüyordu, demirlere yaklaştım, sadece rüzgardan gücünü kaybetmiş ellerim tutuyordu beni.
“Ve buda seni durdurmuyorsa, o zaman ben senin için atlayacağım” demesiyle bıraktım kendimi..
Rüzgar bedenimi bir bıçak gibi kesiyordu… Ama umrumda değildi birazdan herşey bitecekti.
Sert bir düşüş yaşadım, herşey birden sustu. Kimse ne olduğunu anlayamamıştı.
Bill’in yüzünde garip bir ifade vardı. Şaşırmış gibi görünmüyordu. Ama gözleri dolmuştu.
Yavaşça yanıma yaklaştı ve başımı kollarına aldı. Bir şey söylemek istiyordu ama söyleyemiyordu, hissediyordum.
Kalp atışları çok hızlıydı, nefeslerimiz birbirine karışmıştı. Onun sıcak nefesi ve benim soğuk nefesim..
Gözlerinden süzülen yaşlar yüzüme çarpıyordu.
Yavaş yavaş tükeniyordum. Son kez Bill’e gülümsedim ve “senin için” diyebildim..
Ve sonra her yer karardı, bir daha aydınlanmamak üzere..
Anasayfa 
![Angel[OfDeath]](https://2img.net/u/1413/51/20/01/avatars/5-54.jpg)
) Ama Super Evde Teqqen Okudum gözlerim doldu spring nicht İ dinliodum hemdeee!!!!!! Acaba Dinleye bilermiim Bideha :( 
ağlayasım geldi harika xD